Als beginnende leraar, met weinig ervaring in het voeren van oudergesprekken, nodigde ik zijn moeder uit om Kevins welbevinden te bespreken. Zonder de reacties van andere kinderen goed te keuren, probeerde ik haar uit te leggen wat er anders was in het gedrag van Kevin ten opzichte van andere jongens van zijn leeftijd. Via de bso hoorde ik bijvoorbeeld dat hij zich daar graag verkleedde in een bruidsjurk. Het gesprek verliep stroef. Kevins moeder begreep het niet. Ik zag haar pijn. Geïrriteerd verliet ze het klaslokaal. Wellicht had ik de verkeerde woorden gekozen.

Een jaar of vier later googel ik voor de grap mijn eigen naam. De schrik slaat me om het hart. Op een website waar je je gal over van alles kunt spuwen, staat de foto van mijn Facebookprofiel met daarbij iets naars over mij geschreven. Eronder staat Kevins naam. Aangezien ik nog een aantal jaren onderwijs te gaan heb, stap ik naar de politie en laat ik het bericht verwijderen. Van een aangifte komt het niet. Wel neem ik me voor er iets van te zeggen tegen Kevin, mocht ik hem tegenkomen.

En dat gebeurt, laatst, in een restaurant waar Kevin blijkbaar werkt. Aan mijn tafel geeft hij geen teken van herkenning, zoals andere oud-leerlingen. Dat geeft niet. Hij voelt zich daar duidelijk als een vis in het water en dat doet me goed. Zo goed, dat ik mijn voornemen laat gaan. Ik laat Kevin Kevin zijn, zingend en zwierend met zijn dienblad.