Column ‘Ook goedemorgen …’

Ik heb het voorrecht om één keer in de week deurdienst te mogen draaien bij ons op school. Ik beschouw dit ook echt als een voorrecht, want er is niks mooiers dan al die leerlingen binnen te zien komen.

Er zijn leerlingen die al voor de deur staan en die niet kunnen wachten tot die deur opengaat. Als dat gebeurt rennen ze naar binnen. Tegen beter weten in roep ik dan nog: “We lopen rustig in school!” Maar eigenlijk vind ik het geweldig om te zien.

Ook hebben we de categorie ‘opgewekt groetend’ en zijn er leerlingen die binnenkomen met de blik strak gericht, vanuit hun ooghoeken naar mij kijkend. Het lijkt bijna of deze leerlingen hun moed weer bijeengeraapt hebben om binnen te komen.

Dan is er de groep die al kussend en kroelend met vader of moeder de school binnenwandelt, waarbij er leerlingen zijn die deze blijken van genegenheid ontvangen met hetzelfde enthousiasme als ze gegeven worden en leerlingen die zich proberen te ontworstelen aan deze stormloop van aandacht. We hebben de racers, leerlingen die aan komen racen op de fiets, met piepende banden tot stilstand komen en triomfantelijk mijn kant op kijken.

De allerlaatste groep zijn natuurlijk de laatkomers. Soms een vader of moeder waarvan de fiets beladen is met broertje voorop, zusje achterop, de zwemtas en gymtas aan het stuur … het was weer een race, snel een kus, tot vanmiddag. Ik steek mijn duim omhoog, moeder glimlacht, we hebben het weer gered. En natuurlijk mag ik de vader met het vriendelijke praatje en de onvermijdelijke flauwe grap niet vergeten.

Dit kwartiertje doet me telkens weer beseffen dat leerlingen naar school komen met allemaal een andere start. Het is aan ons om hen te laten landen, maar vooral om hun het gevoel te geven dat ze ontzettend welkom zijn. Want dat verdient ieder kind.